Ο Brooklyn Brawler έχει χάσει στους 1249 από τους 1463 αγώνες wrestling που έχει δώσει. Μιλάει για τον ρόλου του Jobber στον κόσμο της επαγγελματικής πάλης και πώς οι σταρ τους έχουν ανάγκη
«Οι Jobbers δεν χάνουν, ενισχύουν την αίγλη των
σταρ» λέει ο Στιβ Λομπάρντι. Τη χρυσή περίοδο του wrestling, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90,
ο Λομπάρντι ήταν ο Brooklyn Brawler, ένας Jobber «πολυτελείας» στον φανταχτερό κόσμο της WWF. Με τον όρο Jobber το wrestling χαρακτηρίζει τους αθλητές που καλούνται
να χάσουν με εντυπωσιακό τρόπο από εκκολαπτόμενους αστέρες ή μεγάλα ονόματα. Παράλληλα
ο Jobber
είναι έτοιμος να καλύψει
κενά που δημιουργούνται στο πρόγραμμα όταν κάποιος δεν μπορεί να αγωνιστεί ή
δεν εμφανιστεί καν.
«Όταν είδα
πρώτη φορά wrestling μαγεύτηκα. Έψαξα τρόπο να μπω σε αυτό τον κόσμο και η πρώτη προσφορά ήταν
να ακολουθήσω μια περιοδεία και να πληρώνομαι μόνο όταν θα πρέπει να
αντικαταστήσω κάποιον. Το ρίσκαρα γιατί ξέρετε στο wrestling όλο και κάποιος λείπει ή δεν μπορούν.
Δυστυχώς πάντα οι αθλητές έχουν προβλήματα» λέει ο Λομπάρντι και συνεχίζει:
«Ο κόσμος
έβλεπε κάποιον που έχανε συνέχεια όμως οι αθλητές και γενικότερα η επιχείρηση
έβλεπε κάποιον που αντέχει και είναι αξιόπιστος».
Στα στατιστικά του αναφέρει ότι από τους 1463 αγώνες που έχει δώσει έχει χάσει τους 1249. Ο Λομπάρντι λέει πως ο Jobber πρέπει να ξέρει πώς να χάσει. «Όλοι μπορούν να χάσουν, λίγοι μπορούν να χάσουν με τέτοιο τρόπο που να το κάνουν ενδιαφέρον. Να δώσουν αίγλη και δύναμη στον αντίπαλο. Αυτό έκανα εγώ, αυτό κάνουν όσοι σέβονται αυτή τη δουλειά» τονίζει.
Ο πρώτος
αγώνας του Rock και το μάθημα
Ο Λομπάρντι
θυμάται μια ιστορία για να ενισχύσει τα λεγόμενα του. «Μου ζήτησαν να δώσω έναν
αγώνα στο Κόρπους Κρίστι του Τέξας με έναν αθλητή που δεν είχε ανέβει στο
ρινγκ. Τον έλεγαν Ντουέιν Τζόνσον και θα γινόταν ο Rock. Ήταν 1996 και δεν τον γνώριζε
κανείς. Η αρένα είχε 15.000 κόσμο και με το που εμφανίστηκε άρχισαν να τον
γιουχαΐζουν. Του έλεγαν να φύγει και να γυρίσει στη Φλόριντα. Ο Rock ήταν μικρός και άπειρος και τα
έπαιρνε σοβαρά. Εγώ όμως ήξερα την ψυχολογία του κοινού, ήξερα πως όσο πιο περισσότερο
σε γιουχαΐζουν, τόσο περισσότερο θα ζητωκραυγάσουν για εσένα. Μπήκα λοιπόν στο
ρινγκ και του είπα να με εμπιστευτεί. Το έκανε. Τον χτύπησα τόσο πολύ που το
κοινό τον θεωρούσε σίγουρα χαμένο. Τον έπιασα κεφαλοκλείδωμα και του ζητούσα να
παραδοθεί. Αυτός όμως κρατούσε το χέρι όρθιο και το κοινό έμεινε σιωπηλό. Τελικά
με χτύπησε και ξέφυγε. Ο κόσμος τρελάθηκε και φώναζε υπέρ του. Όταν πλέον με
έριξε στο καβάτσο και ο διαιτητής μέτρησε το κοινό πλέον φώναζε: Αγαπάμε τον
Ντουέιν! Αυτό κάνει ένας καλός Jobber».
«Έκανα τη μαγεία να γυαλίζει περισσότερο»
Ο Λομπάρντι λέει
πως ακόμα και μέσα από τις ήττες σου μπορείς να γίνει; πολύτιμος για τη
βιομηχανία και σεβαστός σε όλους. «Κέρδισα πολύ λίγους αγώνες αλλά στα 63 μου είμαι
ακόμα εδώ και εργάζομαι στον χώρο. Ο κόσμος πιστεύει ότι αυτοί που χάνουν δεν
είναι καλοί wrestlers αλλά δεν είναι έτσι. Μιλάνε για Jobber αλλά όλοι κάνουμε μια δουλειά (job)» λέει χαμογελώντας.
Στην πολυετή καριέρα του ο Brooklyn Brawler έχει να θυμάται ελάχιστες νίκες (αυτή επί του Triple H ήταν η κορυφαία της καριέρας του) και εντυπωσιακές ήττες. «Με έχουν δείρει όλα τα μεγάλα ονόματα. Κάποτε έχασα μέσα σε 30 δευτερόλεπτα από τον Ultimate Warrior και ακόμα ο κόσμος βλέπει αυτό τον αγώνα στο Youtube. Έκανα τη μαγεία να γυαλίζει περισσότερο, αυτή ήταν η δουλειά μου» τονίζει.
Κι όταν η
βιομηχανία το απαιτούσε ο Λομπάρντι φορούσε μια άλλη στολή για να λύσει
προβλήματα. Έπαιξε τον ρόλο του Doink the Clown όταν ο Ματ Μπορν έδινε μάχη με τους δαίμονες
του, έγινε ο Kim Chee, ο μυστηριώδης μάνατζερ του Kamala και ο μοχθηρός παίκτης μπέιζμπολ Abe
"Knuckleball" Schwartz. «Η ζωή μου είναι τηλεφωνήματα. Πάντα κάποιος
με έπαιρνε με μια πρόταση και πάντα ήμουν έτοιμος να βοηθήσω» θα πει.
«Κάποιοι δεν άντεχαν»
Όσο για τη
σκοτεινή πλευρά της δουλειάς ο Λομπάρντι τονίζει: «Κανείς δεν μπορεί να πει ότι
είναι εύκολο. Κάποια παιδιά έρχονταν στον χώρο με μεγάλα όνειρα. Πίστευαν ότι
θα γίνουν ο νέος Σον Μάικλς ή ένα αστέρι ανάλογο του Μπρετ Χαρτ. Τελικά όμως
δεν προχωρούσαν. Αυτό μπορεί να σε καταστρέψει. Άλλοι δεν άντεχαν τον τρόπο
ζωής. Δεν είναι εύκολο να τρως ξύλο, να χάνεις κάθε μέρα και τα λεφτά που
παίρνεις να μην είναι πολλά. Το χειρότερο ίσως ήταν να καταφέρεις να ξεχωρίσεις
αλλά τελικά να γυρίσεις στον ρόλο του Jobber. Κάποιοι δεν το άντεχαν. Νομίζω το
σημαντικό ήταν να καταλάβεις τον ρόλο σου και να πιστέψεις ότι μέσα σε αυτή τη
βιομηχανία ήσουν σημαντικός. Να έχεις μόνιμα δουλειά και να παίρνεις στο τέλος
την επιταγή σου. Ό,τι δουλειά μου ανέθεταν την έκανα όσο πιο πειστικά μπορούσα.
Μπορώ να πω ότι αξίζω ένα Όσκαρ για τους ρόλους που έπαιξα. Νιώθω ότι ήμουν επιτυχημένος, δεν θα άλλαζα την καριέρα μου. Δεν θα ήθελα να είμαι αστέρι γιατί τότε δεν θα ήμουν ο Στιβ Λομπάρντι».
Στα 63 του πλέον εργάζεται ακόμα στον χώρο του wrestling ως παραγωγός και οργανωτής. Το μικρόβιο του ρινγκ όμως παραμένει. Δίνει αγώνες σε ανεξάρτητα πρωταθλήματα για να θυμάται τις μέρες που δοξαζόταν μέσα από τις ήττες του.