Η απίστευτη ιστορία της Τάμι Άσκραφτ. Ενώ ταξίδευε με τον σύντροφο της τυφώνας χτύπησε το σκάφος τους. Έμεινε μόνη και κατάφερε με ελάχιστα μέσα να πλοηγήσει το σχεδόν κατεστραμμένο ιστιοπλοϊκό για 1.500 μίλια
Τον Σεπτέμβριο του 1983 ο Βρετανός skipper Ρίτσαρντ Σαρπ ανέλαβε να οδηγήσει το 13 μέτρων ιστιοφόρο «Hazaña» από την Ταΐτή στο Σαν Ντιέγκο. Μαζί του ο 34χρονος Σαρπ πήρε την μνηστή του, την 23χρονη Τάμι Όλνταμ Άσκραφτ η οποία επίσης είχε γνώσεις ιστιοπλοΐας. Ξεκίνησαν στις 22 Σεπτεμβρίου με τις καιρικές συνθήκες να μην είναι ιδανικές αλλά όχι κάτι μη αντιμετωπίσιμο.
Μετά από είκοσι μέρες στη θάλασσα το «Hazaña»
βρέθηκε στην πορεία του τυφώνα Ρέιμοντ. Κύματα 12 μέτρων υψώθηκαν στον ωκεανό
και ο αέρας φυσούσε με 150 μίλια την ώρα. Ο Σαρπ ζήτησε από την Άσκραφτ να
κατέβει στις καμπίνες γιατί η κατάσταση ήταν πολύ επικίνδυνη.
Δεν είχε περάσει πολλή ώρα όταν η 23χρονη άκουσε τον σύντροφο της να φωνάζει «Ω Θεέ μου» και ύστερα όλα έσβησαν. Ένα τεράστιο κύμα είχε αναποδογυρίσει το σκάφος και η Άσκραφτ έχασε τις αισθήσεις της. Τις ανέκτησε 27 ώρες μετά…
«Προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε από τον
τυφώνα αλλά ταξίδευε πάρα πολύ γρήγορα. Μας χτύπησε με όλη του τη δύναμη. Ήταν τρομακτικά. Δεν μπορείς να το φανταστείς
μέχρι να το βιώσεις. Κατεβάσαμε όλα τα πράγματα στις καμπίνες αλλά τίποτα δεν
σε προετοιμάζει για κύματα 15 μέτρων και τόσο ισχυρό άνεμο. Πηγαίναμε μόνο με
τη μηχανή και τα κύματα με σήκωναν στον αέρα. Ο Ρίτσαρντ (φωτό κάτω μαζί με την Τάμι) ήταν στην γέφυρα,
ασφαλισμένος με σχοινί αλλά δεν φορούσε σωσίβιο. Ήταν τεράστιο και εμπόδιζε τις
κινήσεις του.
Ξαφνικά όμως τα κύματα άλλαξαν κατεύθυνση και ήταν σαν να έσκαγαν πάνω μας. Ήμουν κάτω και έδενα την ασφάλεια μου όταν άκουσα τη φωνή του Ρίτσαρντ: Ω Θεέ μου! Το είδε να έρχεται. Έπεσα κάτω και ένιωσα το σκάφος να κάνει στροφή 360ο. Αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι. Όταν ξύπνησα o Ρίτσαρντ είχε χαθεί. Είδα τον κρίκο της ασφάλειας του σπασμένο» θυμάται η Τάμι Άσκραφτ.
Η μάχη για επιβίωση
Με τον σύντροφο της να έχει εξαφανιστεί
μέσα στο κύματα η 23χρονη έπρεπε να βρει μόνη της τον τρόπο να επιβιώσει.
«Στην αρχή ήμουν στον ασύρματο κάθε 15
λεπτά στέλνοντας σήμα κινδύνου. Λειτουργούσε όμως μόνο το VHF μικρής απόστασης και κανείς δεν ήταν στην
περιοχή. Ποτέ δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με κάποιον. Μετά από πέντε μέρες
σταμάτησε να λειτουργεί και το VHF. Με τον
καιρό πλέον να έχει ηρεμήσει έπρεπε να πλοηγήσω το σκάφος με ό,τι είχε απομείνει.
Είχα έναν εξάντα και έναν πίνακα με συντεταγμένες. Ουσιαστικά χρησιμοποίησα τον
Ήλιο για να με καθοδηγήσει. Μέσω του Ήλιου βρήκα τον γεωγραφικό μου πλάτος.
Δυστυχώς είχα χάσει και το ρολόι μου και δεν μπορούσα να υπολογίσω το
γεωγραφικό μήκος. Πλοήγησα λοιπόν έτσι ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να φτάσω στη
Χαβάη. Μετά από μια εβδομάδα έβγαλα το περισσότερο νερό που είχε μπει στο
σκάφος και βρήκα το ρολόι μου. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή γιατί πλέον
μπορούσα να υπολογίσω και το γεωγραφικό μήκος.
Προσπάθησα να φτιάξω και τη μηχανή
αλλά δεν τα κατάφερα. To κατάρτι
είχε σπάσει αλλά είχε μείνει ένα κομμάτι περίπου τριών μέτρων. Του έβαλα πάνω
ένα μικρό πανί που είχα και το στερέωσα με σχοινί και πετονιά. Κατάφερα να
ταξιδέψω 1.500 μίλια με αυτό το πράγμα. Είναι απίστευτο τι μπορείς να κάνεις
όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση.
Ήμουν όμως και πολύ τυχερή που είχα
μαζί μου το ρεύμα. Όταν εντόπισα το ρολόι μου κατάφερα να βρω το ρεύμα του Βόρειου
Ισημερινού. Ταξιδεύει με περίπου έξι κόμβους. Αυτό ήταν εκπληκτικό γιατί με το
μικρό μου πανί δεν μπορούσα να πάω πάνω
από 2-3 κόμβους. Αυτό που με ανησυχούσε είναι μην βγω εκτός πορείας και
χάσω τη Χαβάη. Ήταν ο μόνιμος φόβος μου.
Το 1983 ο εξοπλισμός μας δεν ήταν
αδιάβροχος και το νερό είχε καταστρέψει τα πάντα. Μου είχε απομείνει μια μικρή
σωστική λέμβος στην οποία είχα βάλει νερό και τροφή σε περίπτωση που το σκάφος
θα βούλιαζε» λέει η Άσκραφτ.
«Ήθελα να ζήσω!»
Με κονσέρβες και τα αποθέματα νερού
του ««Hazaña» η 23χρονη άντεξε 41 μέρες μετά την εξαφάνιση του Ρίτσαρντ. «Έγραφα
στο ημερολόγιο συνέχεια. Προσπαθούσα να καταγράφω κάθε μέρα γιατί αν δεν τα
κατάφερνα ήθελα η οικογένεια μου να μάθει τι συνέβη. Όταν τα διάβασα αργότερα
κατάλαβα ότι το μυαλό μου ήταν τόσο εύθραυστο. Ήμουν πολύ καιρό μόνη στο σκάφος
και με είχε επηρεάσει. Όταν δεν φυσούσε κατηγορούσα τον σατανά. Δεν είμαι πολύ
θρησκευόμενο άτομο αλλά εκείνες τις μέρες προσευχόμουν πολύ. Ήθελα να ζήσω.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας
μου ένιωθα συνέχεια την παρουσία του Ρίτσαρντ. Κοιμόμουν με το πουκάμισο του,
του μιλούσα και ένιωθα ότι μου απαντούσε. Όλο αυτό το διάστημα τον αναζητούσα.
Κοιτούσα στον ορίζοντα, στο νερό. Ακόμα και όταν έφτασα στην ακτή έψαχνα μήπως
τον δω μέσα στον κόσμο». To
σώμα του Ρίτσαρντ Σαρπ δεν βρέθηκε
ποτέ, εξαφανίστηκε στον ωκεανό.
«Παραλίγο να βάλω τέλος στη ζωή μου»
Η Τάμι Άσκραφτ αποκαλύπτει ότι έφτασε
κοντά στο να τα παρατήσει. «Ναι, ειδικά στο τέλος, περίπου την 39η
ημέρα. Παραλίγο να βάλω τέλος στη ζωή μου. Έβλεπα στον ορίζοντα κάτι που δεν
μπορούσα να ξεχωρίσω αν είναι νησί ή σύννεφα. Μετά τα σύννεφα πύκνωσαν και το
έχασα. Ξαφνικά ένα μικρό στρατιωτικό αεροπλάνο πέταξε πάνω μου σε πολύ μικρό
ύψος. Δεν με είδε και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είχα ρίξει φωτοβολίδες αλλά
τίποτα. Είχα δει πριν δύο πλοία και τώρα αυτό το αεροπλάνο και όμως κανείς δεν
με εντόπισε. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να βάλω τέλος, το μυαλό μου ήταν τόσο
εύθραυστο. Άκουγα όμως τη φωνή του Ρίτσαρντ να μου λέει: Όχι, όχι, μην το
κάνεις. Είσαι πολύ κοντά, σήκω και ψάξε.
Συνήλθα και ανέβηκα και πάλι στο
κατάστρωμα. Όταν τα σύννεφα διαλύθηκαν το είδα. Ήταν σίγουρα νησί. Σκέφτηκα ότι
πρέπει να ηρεμήσω και να φτάσω εκεί».
Τα μαθήματα
Όσο για το τι της δίδαξε αυτή η
απίστευτη περιπέτεια η Άσκραφτ λέει: «Σίγουρα αυτό που διαπίστωσα ζώντας τόσες
μέρες μόνη μου πλέοντας πάνω σε ένα σκάφος είναι πόσο έχουμε ανάγκη την
ανθρώπινη επαφή. Χωρίς αυτή, όταν είσαι μόνος σου, το μυαλό σου παίξει κάθε
είδους παιχνίδι.
Από την άλλη βίωσα το πόσο δυνατό
είναι το ένστικτο επιβίωσης. Ήθελα να τα καταφέρω, δεν ήθελα να πεθάνω. Ακόμα
και με τη θλίψη που είχα για τον Ρίτσαρντ το αντέστρεψα και έγινε μια παρουσία
που μου έδινε δύναμη και με βοηθούσε. Ευτυχώς δεν περίμενα ελπίζοντας να έρθει
κάποιος να με σώσει. Όπως αποδείχθηκε δεν ήταν κανείς εκεί έξω».
Στα 63 της πλέον η Άσκραφτ στέλνει ένα μήνυμα προς όλους: «Μην παίζετε με τη Μητέρα Φύση. Μελετήστε τον καιρό γιατί η Μητέρα Φύση είναι πολύ μεγαλύτερη από εμάς. Αυτό είναι το σημαντικότερο που μπορώ να σας πω. Αν είναι να κάνετε ένα τέτοιο ταξίδι οργανωθείτε σωστά και μην βασίζεστε μόνο σε ηλεκτρονικά μηχανήματα. Εμένα τελικά ένας εξάντας κι ένα ρολόι μου έσωσαν τη ζωή».
Το 2002 η Τάμι Άσκραφτ κυκλοφόρησε το βιβλίο
«Red Sky
in Mourning:
A True
Story of
Love, Loss, and Survival
at Sea» στο οποίο διηγείται
τα όσα βίωσε. Το 2018 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Adrift» που είναι βασισμένη στην ιστορία του
Ρίτσαρντ Σαρπ και της Τάμι Άσκραφτ.