Είχαν τελικά τα σαλούν τις χαρακτηριστικές μικρές πόρτες και αν ναι πώς κλείδωναν το βράδυ;
Αν κάτι μας έμαθε το Χόλιγουντ είναι
ότι τα σαλούν στην Άγρια Δύση είχαν αυτές τις μικρές χαρακτηριστικές πόρτες. Ήταν
ιδανικές για μια εντυπωσιακή είσοδο του «καλού», που έψαχνε τον δολοφόνο του
αδελφού του, ή του «κακού» που είχε πληρωθεί να ξεπαστρέψει έναν ήρωα. Οι πόρτες των σαλούν έγιναν αναπόσπαστο
κομμάτι της κουλτούρας των «γούεστερν» ταινιών και πλέον όλοι έχουμε αυτή
την εικόνα. Τι συνέβαινε όμως όταν τα μπαρ της Άγριας Δύσης έπρεπε να κλείσουν;
Στην πραγματικότητα λοιπόν τα
περισσότερα σαλούν δεν είχαν τέτοιες πόρτες. Τις συναντούσες μόνο σε
συγκεκριμένες περιοχές των ΗΠΑ καθώς δεν ήταν καθόλου πρακτικές. Τον χειμώνα επέτρεπαν
στον αέρα και το κρύο να «χτυπάει» τους πελάτες ενώ το καλοκαίρι η σκόνη από τους
χωμάτινους δρόμους εισχωρούσε στα ρουθούνια των θαμώνων. Η πλειονότητα των
σαλούν λοιπόν είχε κανονικές πόρτες που κλείδωναν όταν αυτό χρειαζόταν. Ήταν και
ένα μέτρο ώστε η πουριτανική κοινωνία της εποχής να μην βλέπει τι συμβαίνει
μέσα σε αυτά τα… άντρα της ακολασίας.
Τι συνέβαινε όμως με τα σαλούν που
πράγματι είχαν τις χαρακτηριστικές μικρές πόρτες; Η παρουσία τους ήταν κυρίως
θέμα στιλ και ευκολίας αλλά τα μπαρ δεν έμεναν μόνο σε αυτές για την ασφάλεια τους.
Υπήρχε και μια κανονική δίφυλλη πόρτα που έκλεινε κανονικά τόσο όταν οι
ιδιοκτήτες έπρεπε να ξεκουραστούν, όσο και όταν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν
καλές.
Το Χόλιγουντ βέβαια… υποστηρίζει ότι
αυτά τα σαλούν δεν έκλειναν ποτέ και δεν χρειάζονταν πόρτες ασφαλείας. Είναι επίσης
ένας κινηματογραφικός μύθος. Ακόμα και σε περιοχές με ορυχεία, το οποία είχαν
βάρδιες όλο το 24ώρο, τα σαλούν έκλειναν τις πρώτες πρωινές ώρες και ήταν
αναγκαίο να έχουν κανονικές πόρτες.
Όπως όμως σε πολλές άλλες περιπτώσεις
έτσι και σε αυτήν την περίπτωση η φαντασία έχει νικήσει την πραγματικότητα. Στη
συνείδηση μας μας τα σαλούν της Άγριας Δύσης πάντα έχουν τις μικρές
χαρακτηριστικές πόρτες τις οποίες σπρώχνουν τύποι σαν τον Τζον Γουέιν.