Ο Ιάπωνας γιατρός Φουκούσι Μασάιτσι συνέλεξε 2.000 ανθρώπινα δέρματα με τατουάζ
Στον κόσμο των τατουάζ τα Ιρεζούμι αποτελούν
ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Πρόκειται για τα παραδοσιακά ιαπωνικά τατουάζ τα οποία
έχουν συνδεθεί με τη Γιακούζα, την ισχυρότερη εγκληματική οργάνωση της χώρας. Μάλιστα
την περίοδο Μέιτζι (1868-1912) τα Ιρεζούμι τέθηκαν εκτός νόμου καθώς η σύνδεση τους
με την εγκληματικότητα ήταν απόλυτη. Καλλιτέχνες σε όλη τη χώρα όμως συνέχισαν
να τα κάνουν και τελικά, μετά τον Β’ Παγκόσμιο, επανήλθαν στη νομιμότητα.
Όσοι ασχολούνται με την τέχνη της δερματοστιξίας
συμφωνούν πως τα Ιρεζούμι είναι από τα εντυπωσιακότερα τατουάζ που μπορείς να
συναντήσεις. Απεικονίσεις δράκων, σαμουράι και μυθικών προσώπων, οι οποίες πολλές φορές
καλύπτουν ολόκληρο το σώμα.
Ο γιατρός Φουκούσι Μασάιτσι
εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τα Ιρεζούμι που αποφάσισε να τα συλλέξει. Για να
το κάνει αυτό όμως η συλλογή του έπρεπε ουσιαστικά να αποτελείται από ανθρώπινα
δέρματα.
Ο Μασάιτσι γεννήθηκε το 1878 και σπούδασε ιατρική αρχικά στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο και στη συνέχεια στη Γερμανία. Ίδρυσε την Ιαπωνική Παθολογική Κοινότητα και οι πρώτες του έρευνες ήταν πάνω στη σύφιλη και τις επιπτώσεις της. Η στιγμή που άλλαξε την ζωή του ήταν αυτή που παρατήρησε ότι το μελάνι των τατουάζ επούλωνε τις δερματικές αλλοιώσεις τις οποίες προκαλούσε η σύφιλη. Έτσι ξεκίνησε το πάθος του με τα Ιρεζούμι.
Άρχισε το 1907 εξετάζοντας ανθρώπους
που είχαν κάνει τατουάζ. Επισκεπτόταν δημόσια λουτρά και μιλούσε με καλλιτέχνες. Σταδιακά όμως σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει
μια μοναδική όσο και μακάβρια συλλογή. Αντί τα ζωγραφισμένα ανθρώπινα δέρματα να
χάνονται μετά το θάνατο του «ιδιοκτήτη» τους, αυτός θα μπορούσε να τα αφαιρέσει και να τα διατηρήσει.
Έτσι γεννήθηκε η συλλογή ανθρώπινων δερμάτων του Φουκούσι
Μασάιτσι.
Ο γιατρός ουσιαστικά έγδερνε τα ζωγραφισμένα δέρματα ανθρώπων που είχαν φύγει από τη ζωή. Συνήθως ήταν μέλη της Γιακούζα, καλλιτέχνες Ιρεζούμι ή φανατικοί των τατουάζ. Για τη διατήρηση των δερμάτων χρησιμοποιούσε δύο μεθόδους, τη «στεγνή» και την «υγρή». Τα μικρά σε μέγεθος τατουάζ τα φύλασσε μέσα σε βάζα με φορμόλη ή γλυκερινή. Τα μεγαλύτερα, τα οποία πολλές φορές ήταν ολόσωμα, τα περνούσε από μια διαδικασία καθαρισμού και στη συνέχεια τα τέντωνε και τα άφηνε να αφυδατωθούν τελείως.
Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του Μασάιτσι
που η συλλογή του έφτασε τα 2000 ανθρώπινα δέρματα με τατουάζ και τις 3.000
φωτογραφίες. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στον κόσμο του Ιρεζούμι και σεβαστός στη
Γιακούζα. Πολλοί ήταν εκείνοι που
επικοινωνούσαν μαζί του και του εξέφραζαν την επιθυμία να διατηρήσει το
ζωγραφισμένο δέρμα τους, μετά τον θάνατο τους.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της συλλογής χάθηκε το 1945 κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών από την αεροπορία των ΗΠΑ. Απ’ ό,τι είχε απομείνει ο Μασάιτσι έχασε κάποια κομμάτια όταν, σε ένα ταξίδι στο Σικάγο, του έκλεψαν μια βαλίτσα.
Παρά τις μεγάλες απώλειες τελικά
διασώθηκαν 105 ανθρώπινα δέρματα. Στις 3 Ιουνίου 1956 ο Μασάιτσι πέθανε σε
ηλικία 78 ετών. Ο γιός του, Κατσούρι Φουκούσι παρέδωσε τη συλλογή στη Ιατρικό Μουσείο
του Πανεπιστημίου του Τόκιο όπου και βρίσκεται έως σήμερα. Το κοινό δεν έχει
πρόσβαση και ελάχιστοι είναι αυτοί που την έχουν δει από κοντά.
Πριν το 1945 η συλλογή του Μασάιτσι
ήταν η μεγαλύτερη τους είδους στον πλανήτη. Αυτή τη στιγμή τα περισσότερα εκθέματα έχει η
συλλογή Welcome στο Μουσείο Επιστήμης του Λονδίνου.
Διαθέτει 300 ανθρώπινα δέρματα με τα τατουάζ.
