Ένα τρελό πείραμα εξελίχθηκε σε μια σχέση, με σεξουαλικές προεκτάσεις, ανάμεσα σε έναν νεαρό αρσενικό δελφίνι και μια κοπέλα. Όταν το… LSD τους χώρισε ο Πίτερ αποφάσισε πως δεν άξιζε πλέον να ζει
Λένε ότι ο έρωτας δεν κοιτά χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν κοιτά ούτε καν είδη. O Πίτερ ήταν δελφίνι και η Μάργκαρετ μια νεαρή κοπέλα. Συμμετείχαν σε ένα τρελό πείραμα εγκλεισμού που οργάνωσε ο εκκεντρικός επιστήμονας Τζον Λίλι. Η εξέλιξη του πειράματος ήταν τουλάχιστον απρόσμενη. Ο Πίτερ ερωτεύτηκε την Μάργκαρετ και αυτή προσπάθησε να μην τον απογοητεύσει. Η ιστορία έχει μια τραγική κατάληξη παρόμοια με αυτή του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ο Πίτερ δεν άντεξε τον αποχωρισμό από τον ερωτικό του πόθο…
Παθιασμένος με τα
δελφίνια
Ο δρ. Τζον Λίλι ήταν γνωστός στην
επιστημονική κοινότητα ως μια προσωπικότητα εκκεντρική αν όχι ακραία. Είχε
σπουδάσει ιατρική και νευρολογία και τον έλκυε ο μυστικισμός. Πειραματιζόταν με
παραισθησιογόνα ναρκωτικά (κυρίως LSD) και προσπαθούσε
να αποκρυπτογραφήσει την ανθρώπινη συνείδηση. Ένα από τα πάθη του ήταν τα δελφίνια και οι
επικοινωνιακές τους ικανότητες. Θεωρούσε ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν το
ανθρώπινο είδος να επικοινωνήσει με εξωγήινους. Στο βιβλίο του «Man and Dolphin»
(εκδόθηκε το 1961) παρουσίασε την θεωρία ότι τα δελφίνια προσπαθούν να επικοινωνήσουν
μαζί μας.
Στις αρχές του 1960 ο Λίλι αγόρασε μια παραλιακή έπαυλη στο νησί Σεντ Τόμας. Κατάφερε μέσω του διάσημου αστρονόμου Φρανκ Ντρέικ να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από τη NASA και το αμερικάνικο Ναυτικό και μετέτρεψε την έπαυλη σε ένα μέρος όπου μπορούσαν να συνυπάρξουν δελφίνια και άνθρωποι. Το ονόμασε Dolphin Point Laboratory και επιχείρησε να αποδείξει ότι τα δελφίνια όχι μόνο προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον άνθρωπο αλλά μπορούν να διδαχθούν και να μιμηθούν μια ανθρώπινη γλώσσα. Ο Λίλι έφερε στο Σεν Τόμας τρία δελφίνια που συμμετείχαν στην τηλεοπτική σειρά Flipper. Δύο θηλυκά, τη Σίσι και την Πάμελα, και ένα αρσενικό, το ρινοδέλφινο Πίτερ.
Η Μάργκαρετ
Όταν το… δελφινόσπιτο εμφανίστηκε στον
Σεν Τόμας η Μάργκαρετ Χάου Λόβατ ήταν 21 ετών. «Ήταν Χριστούγεννα και ρώτησα τον
γαμπρό μου τι είναι αυτό το κτίριο. Μου είπε ότι είναι ένα μυστικό εργαστήριο
στο οποίο δουλεύουν με δελφίνια. Αποφάσισα να το επισκεφθώ. Κατέβηκα τον λόφο
και στη βάση του πάνω σε έναν βράχο ήταν αυτό το μεγάλο λευκό κτίριο.
Με υποδέχθηκε ένας ψηλός άντρας. Ήταν ο
Γκρέγκορι Μπάτεσον, διευθυντής του εργαστηρίου. Με ρώτησε γιατί είχα πάει εκεί.
Του απάντησα: Λοιπόν άκουσα ότι έχετε δελφίνια και σκέφτηκα να έρθω για να
ρωτήσω αν μπορώ να κάνω κάτι, να βοηθήσω» λέει ο Μάργκαρετ.
Στην παιδική της ηλικία η μητέρας της Μάργκαρετ τής είδε δώσει ένα βιβλίο με τίτλο «Μις Κέλι». Ήταν η ιστορία μια γάτας που μπορούσε να καταλάβει και να μιλήσει με τους ανθρώπους. «Μου είχε κολλήσει ότι ίσως υπάρχει μια πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο», τονίζει.
Ο Μπάτεσον της γνώρισε τα δελφίνια και
της είπε ότι μπορεί να επισκέπτεται το εργαστήριο όποτε θέλει. «Είχαν τρία δελφίνια.
Η Σίσι ήταν η πιο μεγάλη. Ήταν αυτή που έκανε κουμάντο. Η Πάμελα ήταν ντροπαλή
και φοβισμένη. Ο Πίτερ ήταν νεαρός και λίγο άτακτος» θυμάται.
Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε
να εργαστεί εκεί εθελοντικά. Γρήγορα εξελίχθηκε σε σημαντικό μέλος του πρότζεκτ
και σε δεξί χέρι του Λίλι. Είχε πειστεί ότι πράγματι μπορεί να επικοινωνήσει με
τα δελφίνια και θα ήταν δυνατό να τα διδάξει να μιλούν. Όταν ο Λίλι της πρότεινε
να συμμετέχει στο πείραμά του ενθουσιάστηκε και δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα
γινόταν η συγκάτοικος των δελφινιών.
Το πείραμα
Το αρχικό πλάνο ήταν η Μάργκαρετ να
περνάει κάποιες ώρες της ημέρας μαζί με τα δελφίνια. Με δική της παρότρυνση όμως
το πρότζεκτ μετατράπηκε σε μια περίοδο απομόνωσης μόνο με τον Πίτερ. Ο κάτω όροφος της
έπαυλης διαμορφώθηκε έτσι ώστε το νερό να μπαίνει σε κάθε δωμάτιο και το δελφίνι
να έχει πρόσβαση.
Για δέκα εβδομάδες (από τον Ιούνιο έως
τον Αύγουστο του 1965) δελφίνι και κοπέλα θα απομονώνονταν στο Dolphin Point
Laboratory. Θα περνούσαν το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας μαζί και θα έκαναν
διάφορες δραστηριότητες. «Επέλεξα τον Πίτερ γιατί αντίθετα με τις άλλες δύο δεν
είχε καμία εκπαίδευση με την ανθρώπινη φωνή. Ήθελα να δουλέψω μαζί του από την
το πρώτο στάδιο» λέει η Μάργκαρετ. Συνυπήρχαν
στο εργαστήριο έξι ημέρες της εβδομάδας, και την έβδομη ημέρα, ο Πίτερ περνούσε
χρόνο με την Πάμελα και τη Σίσι.
Καθημερινώς έδινε στον Πίτερ δύο «μαθήματα».
Μιλώντας όπως μια μητέρα σε ένα μικρό παιδί προσπαθούσε να τον μάθει να προφέρει
συγκεκριμένες λέξεις. Συγκεκριμένα επιχείρησε να τον διδάξει τη φράση «Hello Margaret»
αλλά όπως λέει η ίδια τον δυσκόλευε ιδιαίτερα το γράμμα «Μ».
Ο Λίλι θεωρούσε ότι πράγματι το
δελφίνι θα μπορούσε τελικά να διδαχθεί την ανθρώπινη ομιλία και προέβλεψε ότι η
διαδικασία θα μπορούσε να ολοκληρωθεί «μέσα σε μια ή δύο δεκαετίες». Δεν
προέβλεψε όμως την εξέλιξη της υπόθεσης.
«Στην αρχή αναρωτιόμουν τι κάνω εκεί
αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να σταματήσω. Προσπαθούσα συνέχεια να δω τι κάνει ο Πίτερ
και να συμμετέχω. Όταν δεν είχαμε κάτι συγκεκριμένο να κάνουμε ήταν τότε που γίνονταν
τα περισσότερα. Ο Πίτερ ενδιαφερόταν πάρα πολύ για την ανατομία μου. Αν καθόμουν
δίπλα του με τα πόδια μου στο νερό με πλησίαζε και κοίταζε το πίσω μέρος από το
γόνατο μου για αρκετή ώρα. Ήθελε να καταλάβει πώς λειτουργεί και αυτό ήταν εκπληκτικό»
λέει η Μάργκαρετ.
Η σεξουαλική έλξη
Σταδιακά ο Πίτερ άρχισε να ελκύεται
σεξουαλικά από την κοπέλα και δεν το έκρυβε. «Του άρεσε να είναι μαζί μου.
Τριβόταν στα πόδια μου και στα χέρια μου. Στην αρχή τον κατέβαζα κάτω στην
πισίνα στο ύψος της θάλασσας με τα κορίτσια (τα άλλα δύο δελφίνια. Όπως ερεθιζόταν
πολύ συχνά και οι συνεχείς μεταφορές έκαναν κακό στο πείραμα» λέει.
Η Μάργκαρετ αποφάσισε να ικανοποιεί
τον Πίτερ με το χέρι της. «Ναι το επέτρεψα να γίνει. Δεν ένιωθα άβολα με αυτό από
τη στιγμή που δεν ήταν κάτι έντονο. Έγινε απλά μέρος της διαδικασίας. Σαν μια
φαγούρα. Ξύνεσαι και προχωράς. Ήταν κάτι που δούλευε και δεν γινόταν πριβέ. Οι
υπεύθυνοι μπορούσαν να το παρακολουθήσουν.
Το έκανα με μεγάλο σεβασμό. Δεν ήταν
κάτι σεξουαλικό από τη μεριά μου. Αισθησιακό ίσως. Μου φαινόταν ότι μας δένει
πιο πολύ. Όχι λόγω της σεξουαλικής δραστηριότητας αλλά λόγω ότι δεν έπρεπε να
χωριστούμε. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα. Ήμουν εκεί για να γνωρίσω τον Πίτερ
και αυτή ήταν ένα μέρος του» αποκαλύπτει.
Οι υπεύθυνοι του πειράματος δεν είχαν
κανένα πρόβλημα με το σεξουαλικό παιχνίδι του Πίτερ με την Μάργκαρετ. Στα τέλη
του 1970 όμως η ιστορία προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση όταν το περιοδικό Hustler δημοσίευσε
ένα άρθρο στο οποίο υποστήριζε ότι δελφίνι και κοπέλα είχαν μόνιμες και πλήρεις
σεξουαλικές σχέσεις. «Δεν είχα ακούσει ξανά γι’ αυτό το περιοδικό. Στο νησί
είχαμε δύο μαγαζιά που πωλούσαν περιοδικά. Πήγα σε ένα και το βρήκα. Έχω αγοράσει όσα αντίτυπα έχω βρει ως τώρα
αλλά η ιστορία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Είναι άβολο αλλά δεν με πειράζει. Έχουν
χάσει όλο το νόημα του πειράματος και των αποτελεσμάτων του. Έμαθα πλέον να αγνοώ αυτή την ιστορία» τονίζει.
LSD στα δελφίνια
Ενώ η συγκατοίκηση συνεχιζόταν, ο δρ.
Λίλι είχε αφοσιωθεί στον πειραματισμό του με το LSD. Άρχισε να δίνει το παραισθησιογόνο στα δύο
θηλυκά δελφίνια. Δεν έκανε το ίδιο με τον Πίτερ γιατί αντέδρασε η Μάργκαρετ και
απείλησε με αποχώρηση. «Εγώ συνέχισα τα μαθήματα με τον Πίτερ. Η σχέση μας εξελίχθηκε
και πραγματικά χαιρόμασταν να είμαστε μαζί. Θέλαμε να είμαστε μαζί και μου
έλειπε όταν δεν ήταν εκεί. Ήρθα πολύ κοντά με τον Πίτερ» λέει.
Το Φθινόπωρο του 1966 ο δρ. Λίλι είχε
αφοσιωθεί στο LSD και δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη
συμβίωση του Πίτερ με την Μάργκαρετ. Το παραισθησιογόνο δεν είχε ιδιαίτερη επίδραση
στα δελφίνια και ο Λίλι είχε οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα. Ο Μπάτεσον
αποχώρησε και η χρηματοδότηση κόπηκε. Μετά από έξι μήνες συμβίωσης ο Πίτερ και
η Μάργκαρετ έπρεπε να χωριστούν.
«Ο Πίτερ
αυτοκτόνησε»
Το ερώτημα που προέκυπτε ήταν τι θα
συμβεί στα δελφίνια. «Δεν μπορούσα να κρατήσω τον Πίτερ. Αν ήταν μια γάτα ή ένας
σκύλος ίσως να το έκανα. Αλλά δεν γίνεται με έναν δελφίνι» λέει η Μάργκαρετ. Ο
Πίτερ και τα δύο θηλυκά μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο του Λίλι στο Μαϊάμι. Τοποθετήθηκαν
μέσα σε μικρές δεξαμενές με ελάχιστο ή καθόλου φυσικό φως.
Μετά από λίγες εβδομάδες η Μάργκαρετ
δέχθηκε ένα τηλεφώνημα. «Ήταν ο Τζον Λίλι. Με πήρε, για να μου το πει ο ίδιος. Ο
Πίτερ είχε αυτοκτονήσει» τονίζει.
Ο Ρικ Ο’Μπάρι του Dolphin Project
και φίλος του Λίλι επιβεβαιώνει τη χρήση του όρου αυτοκτονία. «Τα δελφίνια δεν
αναπνέουν αυτόματα αέρα όπως εμείς. Κάθε αναπνοή είναι μια συνειδητή
προσπάθεια. Αν η ζωή γίνεται πολύ ανυπόφορη, τα δελφίνια παίρνουν απλώς μια
ανάσα και βυθίζονται στο νερό». Η Μάργκαρετ μπορούσε να καταλάβει την κατάσταση
αλλά ο Πίτερ ήταν συντετριμμένος γιατί έχασε τον έρωτα της ζωής του.
«Δεν ήμουν τρομερά θλιμμένη γι' αυτό
γιατί ήμουν πιο στενοχωρημένη με τις συνθήκες που ζούσε στο Μαϊάμι. Αν ήταν να ζει
έτσι καλύτερα να πέθαινε. Κανείς πλέον δεν θα τον ενοχλούσε, κανείς δεν θα του
έκανε κακό, δεν θα ήταν πλέον δυστυχισμένος» λέει η Μάργκαρετ.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ο δρ.
Λίλι συνέχισε την έρευνα του με τα δελφίνια. Δοκίμασε διάφορους τρόπους να
επικοινωνήσει μαζί τους. Τη μουσική, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ακόμα και
την τηλεπάθεια. Πέθανε στις 30 Σεπτεμβρίου 2001 σε ηλικία 86 ετών.
Η Μάργκαρετ παρέμεινε στο νησί Σεν Τόμας
μετά το αποτυχημένο πείραμα. Παντρεύτηκε τον φωτογράφο που εργάστηκε στο αρχικό
πρόγραμμα. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες και μετέτρεψαν το εγκαταλελειμμένο
εργαστήριο Dolphin Point σε σπίτι για την οικογένειά τους. «Ήταν ένα
καλό μέρος. Υπήρχε μια όμορφη ατμόσφαιρα όταν βρισκόμουν εκεί και αποφάσισα να
μείνω» λέει η 80χρονη πλέον Μάργκαρετ και προσθέτει: «Τελικά ο Πίτερ ήταν δική
μου Μις Κέλι, η γάτα του βιβλίου μου που μιλούσε στους ανθρώπους».