Μέσα στις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος δολοφονήθηκαν τρία άτομα, μεταξύ τους και ένας 15χρονος
Από τις πρώτες ώρες που «ξέσπασε» το πραξικόπημα των συνταγματαρχών η Χούντα έδειξε το κτηνώδες πρόσωπο της και έστειλε... μήνυμα για το τι θα ακολουθήσει. Την 21η Απριλίου 1967 δολοφονήθηκαν δύο άτομα και την 25η ακόμα ένα. Χωρίς καμιά δικαιολογία τα ανδρείκελα των πραξικοπηματιών σκότωσαν μια κοπέλα, έναν 45χρονο και έναν παιδί 15 ετών. Μέσα στη μαύρη επταετία θα ακολουθούσαν δεκάδες ακόμα δολοφονίες. Χιλιάδες θα βασανίζονταν και θα εξορίζονταν και πολλοί περισσότεροι θα καταπιέζονταν με κάθε τρόπο στα πλαίσια ενός καθεστώτος τρόμου που δυστυχώς στηρίχθηκε από κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
«Οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί» γράφει στο ποίημα του ο
Αλέκος Παναγούλης, το οποίο μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Στον τελευταίο
του στίχο μιλάει για την ανάπαυση που πρέπει να βρουν οι πρώτοι νεκροί. Τα
δικαστήρια της Χούντας αλλά και μετέπειτα δεν συνέβαλαν σε αυτό. Οι δολοφόνοι
γλίτωσαν με αστείες ποινές.
Μαρία Καλαβρού - 24 ετών
Πρώτο θύμα της δικτατορίας ήταν η 24χρονη Μαρία Καλαβρού. Το
έγκλημα της; Καθώς περπατούσε στην οδό Πατησίων με την αδελφή της μούτζωσε τα
τανκ που περνούσαν. Ο ανθυπίλαρχος
Ιωάννης Αλμπάνης, έστρεψε τον πυργίσκο του τανκ προς το μέρος της και με μια
ριπή από τα πέντε μέτρα, την έριξε νεκρή. Η αδερφή της περιγράφοντας την σκηνή,
αναφέρει: «Καθώς βαδίζαμε με την αδελφή μου, άκουσα έναν πυροβολισμό και μετά
είδα την αδελφή μου να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Νόμισα πως λιποθύμησε. Αλλά
όταν έσκυψα είδα τα αίματα».
Άλλος αυτόπτης μάρτυρας, κατέθετε: «Αιφνιδίως, ο άνθρωπος που βρισκόταν στον πυργίσκο ενός από τα τανκς, μετακίνησε το πολυβόλο εναντίον των κοριτσιών και έριξε μια ριπή από απόσταση περίπου πέντε μέτρων. Ακούστηκαν ουρλιαχτά και τα τανκς προσπέρασαν».
Σύμφωνα με ανθρώπους που υπηρετούσαν μαζί με τον Αλμπάνη,
τον είχαν ακούσει να δικαιολογεί την πράξη του, λέγοντας: «Της έριξα της
πουτάνας για να μάθει να φασκελώνει».
Όταν δολοφόνησε την Μαρία Καλαβρού, ο Ιωάννης Αλμπάνης ήταν
ανθυπίλαρχος. Το τέλος της δικτατορίας τον βρήκε ίλαρχο. Η ποινή που του
επιβλήθηκε πρωτόδικα ήταν 5,5 έτη, ενώ μετά την αναίρεση και την επανάληψη της
δίκης το 1977 μειώθηκε σε μόλις τρία έτη.
Βασίλης Πεσλής - 15 ετών
Την πρώτη μέρα της επιβολής της Χούντας έπεσε νεκρός και ο
15χρονος Βασίλης Πεσλής. Βρισκόταν ανάμεσα σε αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί
στην πλατεία Αττικής για να μάθει τι συνέβαινε θορυβημένος από την παρέλαση των
τανκς στο κέντρο της πρωτεύουσας
Ένας πυροβολισμός του λοχία Λυμπέρη Ανδρικόπουλο, διέλυσε το πλήθος. Ο Βασίλης όμως δεν κουνήθηκε ξανά. Η σφαίρα του Ανδρικόπουλου τον είχε βρει στο κεφάλι. Ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας, Δημήτρης Τελώνης, εξιστόρησε τι συνέβη.
Ένας άλλος μάρτυρας, δήλωσε πως όταν ρώτησε τον Ανδρικόπουλο
γιατί σκότωσε το παιδί, η απάντηση που πήρε ήταν: «Με έβρισε, με αποκάλεσε
μαλάκα». Ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού απευθύνθηκε με επιστολές στον
αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και στον ταξίαρχο Παττακό. Ο μεν πρώτος δήλωσε αναρμόδιος,
ο δε δεύτερος διέταξε μια έρευνα που είχε την τύχη των ΕΔΕ που ακολουθούν κάθε
τέτοια περίπτωση.
Ο ιατροδικαστής Αγιουτάντης, συνέταξε μια ψευδή νεκροψία που
μιλούσε για εξοστρακισμό της σφαίρας κάτι που στοιχειοθετούσε… ατύχημα. Το
παιδί όπως αποδείχθηκε περίτρανα, είχε δεχτεί ευθεία βολή. Οι ευθύνες του
ιατροδικαστή στην δίκη του 1976 είχαν ήδη παραγραφεί, ενώ ο Ανδρικόπουλος που
το τέλος της χούντας τον βρήκε αστυφύλακα στον Πειραιά, καταδικάστηκε σε μόλις
8 χρόνια κάθειρξη.
Παναγιώτης Ελλής - ετών 45
Ο γνωστός για την αντιστασιακή του δράση, Παναγιώτης Ελλής ήταν το τρίτο θέμα της Χούντας. Στη λίστα των... επικινδύνων συνελήφθη από τους πρώτους και μαζί με ακόμα 700 άτομα οδηγήθηκε στον Ιππόδρομο στο Φαληρικό Δέλτα για να «περιοριστεί η δράση του».
Στις 25 Απριλίου 1967 δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Την εκτέλεση του περιγράφει ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, ο οποίος αναφέρει το περιστατικό στο βιβλίο του «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου».
«... Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις
βρισιές.
-Τροχάδην! του φώναξε.
Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελλής, άνθρωπος περασμένα τα 40
χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να
περπατά σιγότερα απ' ό,τι αν φορούσε παπούτσια.
-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο
Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας
και έξαλλος καταφέρνει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελλή.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος,
κάτι σαν "φλοπ", "φλοπ", και μονομιάς ο Ελλής σωριάστηκε στο
κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι
κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε
τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι...
... Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο
απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή
στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή
μασχάλη του θύματος.
Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος... »
Η αναφορά του διοικητού του στρατοπέδου επίλαρχου Νίκου Παπαδομανωλάκη, αναφέρει τα εξής: «Αριθμός 6344. Προς ΣΥΤ. Ο Επίλαρχος Νικόλαος Παπαδομανωλάκης, Β.Σ.Τ. 902 τη 25/4/1967 Θέμα: Θανάσιμος τραυματισμός κρατουμένου. Εν συνεχεία τηλεφωνικής μου αναφοράς, αναφέρεται ότι την 25/4/1967 εξετέλουν τα καθήκοντα επικεφαλής Φρουράς κρατουμένων εις Ιππόδρομον Νέου Φαλήρου. Την 17.40′ ώραν της ανωτέρω ημερομηνίας ηκούσθησαν πυροβολισμοί τινες εκ του έξωθι του στρατοπέδου χώρου και καθ’ ην στιγμήν ο κρατούμενος ιδιώτης Ελλής ή Γιαλίς Παναγιώτης (κάτοικος Αθηνών, Παρασίου 18, Η’ Αστυνομικόν Τμήμα) επέστρεφεν εις τον θάλαμον κρατουμένων μετά 5 ή 4 συγκρατουμένων μεθ’ ων είχεν εξέλθει δια σωματικήν του ανάγκην. Ο μόνιμος ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος, ευρισκόμενος κατά την στιγμήν εκείνην εις μικράν απόστασιν από του θαλάμου των κρατουμένων, διέταξε την ταχυτέραν είσοδον εντός του θαλάμου, ενώ ταυτοχρόνως επυροβόλησε σχεδόν ε ξ επαφής τον κρατούμενον Ελλήν ή Γιαλίν Παν. διότι εσχημάτισε την γνώμην ότι ούτος παρεξέκλινε της ακριβούς κατευθύνσεώς του ίνα εισέλθη εις θάλαμον (ως είχε διατάξει) με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει θανασίμως. 4)Εις τον τραυματισθέντα κρατούμενον παρεσχέθησαν αι πρώται βοήθειαι υπό συγκρατουμένων ιατρών (τεχνηταί άναπνοαί — μαλάξεις καρδίας), πλην ούτος μετά 3′ απεβίωσεν.
Ο νεκρός παρεδόθη εις τον ιατρόν του 401 Γ.Σ.Ν.Ε. (Στρατιωτικού Νοσοκομείου) Κειμηνάκην Δημήτριον, όστις προσήλθε τη αιτήσει μου εις Ιππόδρομον Φαλήρου άμα τω τραυματισμώ του κρατουμένου διά την ενέργειαν των δεόντων. Παράκλησις διατάξητε ό,τι δει επί των ανωτέρω». Ο έφεδρος ανθυπίλαρχος της εποχής Γρηγόρης Πανταζής, ανέφερε έναν μήνα αργότερα παρουσία και άλλων αξιωματικών, πως ο Κότσαρης καυχιόταν για τον φόνο, λέγοντας «τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα»
Το τέλος της δικτατορίας, βρήκε τον Κότσαρη, διοικητή ίλης
της 30ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων, έχοντας μάλιστα πάρει μέρος και στην
καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Στη δίκη του Ιουνίου του 1975, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση. Το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο πέντε μήνες αργότερα, μείωση την ποινή του κατά 2 χρόνια.