Ο Alice Cooper γράφει επιστολή στον 16χρονο εαυτό του και μιλάει για την πορεία του, τις καταχρήσεις και την περσόνα του τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο
Αίμα, τέρατα, γκιλοτίνες, τελετές, φίδια, εκτελέσεις και τρομακτικό μακιγιάζ. Για περίπου δύο δεκαετίας η περσόνα του Alice Cooper μεσουράνησε στον κόσμο της μουσικής. Κάθε συναυλία του ήταν και μια ταινία τρόμου. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Βινσεντ Ντέιμον Φουρνιέ (όπως είναι το πραγματικό του ονομα) το γεγονός ότι υιοθέτησε αυτό το όνομα και αυτό το στιλ ήταν η πιο επιτυχημένη κίνηση στην καριέρα του.
Σε μια εποχή κατά την οποία ο συντηρητικός κόσμος θεωρούσε σατανικό κάθε τι διαφορετικό και ακραίο, ο Cooper εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ταμπέλα. Πούλησε εξαιρετική αυτή την εικόνα.
Πήρε όλη την κακή δημοσιότητα (κάπου ένα μέλος του κοινοβουλίου της Βρετανίας αιτήθηκε την απαγόρευση των εμφανίσεων του στο Νησί) και τη μετέτρεψε σε διαφήμιση. Από τα τέλη της δεκαετία του '70 ήταν γνωστός σε όλη την Αμερική και τον Trash του 1988 τον έκανε έναν παγκόσμιο αστέρα.
Μετατράπηκε σε μια καλτ προσωπικότητα που έθεσε τις βάσεις και
αποτέλεσε έμπνευση για ένα ολόκληρο είδος ζωντανών εμφανίσεων με αποκορύφωμα τα
σόου του Marilyn Manson.
Στα 72 του πλέον ο Alice Cooper φαίνεται να έχει αφήσει πίσω του αυτή την περσόνα και να έχει επιστρέψει στην πραγματικότητα του Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ. Συμμετείχε στον βιβλίο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου" της Jane Graham που κυκλοφορεί από τη KEY BOOKS.
Με την εμπειρία επτά δεκαετιών γράφει μια επιστολή στον 16χρονο εαυτό του που ξεκινούσε με μεγάλα όνειρα την καριέρα του.
Το γράμμα του Alice Cooper δημοσίευσε η ιστοσελίδα news24 και παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς αντιμετωπίζει πλέον ο καλλιτέχνης την πορεία του, τις καταχρήσεις αλλά και τα σόου του.
Η επιστολή του Alice Cooper:
"Στα δεκάξι μου περνούσα όλο τον χρόνο μου κάνοντας προπονήσεις και πρόβες. Ήμουν ένας ανταγωνιστικός δρομέας μεγάλων αποστάσεων στο σχολείο κι επίσης συμμετείχα σε μια μπάντα η οποία λεγόταν Spiders – το αρχικό σχήμα που μετεξελίχθηκε στους Alice Cooper. Είχα αφοσιωθεί, λοιπόν, στις προπονήσεις και στις πρόβες. Δεν είχα πολύ χρόνο για μαθήματα. Τα αγόρια στα συγκροτήματα πάντα είχαμε κορίτσια που έκαναν τις εργασίες μας για χάρη μας. Έχετε δει ποτέ την ταινία "H Πιο Κουφή Μέρα" Του Φέρις Μπιούλερ;
Εγώ ήμουν ο Φέρις Μπιούλερ, ο πλακατζής της τάξης, ο
λουφαδόρος της τάξης. Σίγουρα θα τον συμπαθούσα αυτόν τον πιτσιρικά, τον
δεκαεξάχρονο εαυτό μου, αν τον συναντούσα τώρα. Είχε προσωπικότητα. Θα του
έλεγα: "Να ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, είναι σωστό". Όταν ήμουν
μικρός είχα κάποιες καλές ιδέες και τις ακολούθησα. Κοίταζα τριγύρω και
σκεφτόμουν:
"Κανείς δεν θέλει να είναι ο κακός της ροκ". Κι
έτσι δημιούργησα τον Alice
για να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο. Δεν ήθελα να είμαι σαν όλους τους άλλους. Ήθελα
να είμαι εντελώς διαφορετικός. Νομίζω πως αυτό, καθώς και η ικανότητα να
εκτιμάς την πραγματικά καλή ροκ μουσική και να ξέρεις να την παίζεις μπορεί να
σε πάνε πολύ, πάρα πολύ μακριά. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, ώστε άλλες μπάντες
έλεγαν ότι αποκλειόταν να πετυχαίναμε. Όμως οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν
χαθεί κι εγώ είμαι ακόμα εδώ, έχοντας στο ενεργητικό μου είκοσι επτά άλμπουμ
και σαράντα παγκόσμιες περιοδείες.
Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ δυναμικός πάστορας, αλλά αγαπούσε και τη μουσική – τον Σινάτρα και τα πρώτα ροκ εν ρολ. Ποτέ δεν πίστεψε ότι είναι μουσική του διαβόλου. Έλεγε ότι είναι απλώς μουσική και απορούσε γιατί οι άνθρωποι τη μετέτρεπαν σε θρησκευτικό ζήτημα. Του άρεσε αυτό που κάναμε και καταλάβαινε την αίσθηση του χιούμορ μας, το ότι έπαιζα τον Κάπτεν Χουκ. Και ποτέ δεν ύψωσε ο ένας τη φωνή στον άλλον, ήμασταν πάντα οι καλύτεροι φίλοι. Όμως εκείνο που δεν αποδεχόταν ήταν ο τρόπος ζωής – το καθημερινό πιόμα, η ζωή του ροκ σταρ γενικότερα. Δεν ήθελε μια τέτοια ζωή για μένα.
Νομίζω ότι ο έφηβος εαυτός μου θα ξαφνιαζόταν με τη διάρκεια
της καριέρας μου. Θυμάμαι μια φορά που ήμασταν όλα μαζί τα μέλη της αρχικής
μπάντας –ήμουν περίπου είκοσι δύο και είχαμε μόλις κυκλοφορήσει το "School’s Out"– μπήκε κάποιος στο
δωμάτιο και είπε: "Ο δίσκος σας έγινε νούμερο ένα".
Κοιταχτήκαμε και βάλαμε τα γέλια. Ήταν τόσο εξωφρενικό το
γεγονός ότι μια μπάντα η οποία δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει είχε φτάσει στο
νούμερο ένα. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε – αυτό το σχολικό συγκροτηματάκι,
το οποίο όλοι απεχθάνονταν, είχε γίνει νούμερο ένα.
Ωστόσο, ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα γινόμουν ροκ σταρ. Δεν είχα απολύτως καμία αμφιβολία. Τίποτα δεν θα μας σταματούσε αν δεν το πετυχαίναμε. Ήμασταν πολύ αποφασισμένοι. Όταν είσαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων δεν σταματάς ποτέ. Έχεις την εξής νοοτροπία: Ο αγώνας δεν τελειώνει μέχρι να κερδίσω ή να τερματίσω. Νομίζω, επίσης, πως αυτό επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν τη μουσική σταδιοδρομία μας. Ο Μικ Τζάγκερ είχε πει κάποτε ότι έλπιζε να μην τραγουδάει ακόμα το "Satisfaction" στα τριάντα του – ε, λοιπόν, είναι εξήντα εφτά κι ακόμα το τραγουδάει. Εγώ τα αντιμετωπίζω όλα χαλαρά. Κι αν κάποιος μου ζητήσει να παρουσιάσω τα Γκράμι, δεν θα ταραχτώ καθόλου. Είμαι γεννημένος για όλα αυτά. Πάνω στη σκηνή νιώθω πιο άνετα από οπουδήποτε.
Εάν ταξίδευα πίσω στον χρόνο, θα συμβούλευα εκείνον τον
πιτσιρικά να αποφύγει το ποτό. Το άρχισα στα είκοσι ένα και τότε δεν
αντιλαμβανόμουν ότι θα γινόμουν αλκοολικός.
Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου ήμουν ένας
λειτουργικός αλκοολικός, ποτέ δεν μεταμορφωνόμουν σε τέρας. Ήμουν ένας
πρόσχαρος μέθυσος, όχι καταστροφικός, κακός, σκληρός, ανόητος. Ήμουν ακριβώς
όπως είμαι και τώρα, μόνο που το αλκοόλ με σκότωνε εσωτερικά. Η γυναίκα μου κι
εγώ είμαστε παντρεμένοι τριάντα πέντε χρόνια. Την πρώτη πενταετία πιθανόν έκανα
τα πιο χοντρά μεθύσια, ωστόσο αυτό ποτέ δεν επηρέασε τη σχέση μας. Όταν άρχισε
να με σκοτώνει, πήγαμε στο νοσοκομείο. Κι ήταν άσχημα τα πράγματα, αλλά η
αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι νίκησα το αλκοόλ αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό
κομμάτι της ζωής μου.
Όλα αυτά που πέρασα και τελικά κατάφερα να τα νικήσω εξακολουθούν να μου δίνουν μαθήματα. Και τώρα που το αλκοόλ δεν υπάρχει πια στη ζωή μου, δεν ανησυχώ για τίποτε άλλο.
Μέχρι στιγμής έχω κάνει περίπου δεκαοκτώ ταινίες. Για μένα
ήταν απλό το βήμα προς την υποκριτική. Ένιωθα πως είχα ήδη μεγάλη εμπειρία,
μιας και όταν ανέβαινε ο Alice Cooper
στη σκηνή ήταν σαν να έκανα παράσταση στο Μπρόντγουεϊ. Το μόνο που έπρεπε να
μάθω ήταν η τεχνική, να κάνω πιο μικρές κινήσεις. Όμως από την άποψη της
ερμηνείας, ήδη χρόνια τώρα υποδυόμουν κάποιον άλλον και όχι τον εαυτό μου. Ο Alice είναι ένας φρικτός,
υπεροπτικός, μοχθηρός τύπος. Έχει πλάκα να παίζεις τον Alice, είναι τόσο διαφορετικός από μένα.
Ο αληθινός εαυτός μου είναι ένας σύζυγος με έναν ευτυχισμένο γάμο και απόλυτα
πιστός εδώ και τριάντα πέντε χρόνια. Πηγαίνω στην εκκλησία με τα παιδιά μου και
βγαίνω μαζί τους.
Παρακολουθούμε συναυλίες παρέα –π.χ., του Σνουπ Ντογκ ή του Μέριλιν Μάνσον– και μετά τις σχολιάζουμε. Μπορεί η κόρη μου να με ρωτήσει, "Μα, πρέπει να βρίζουν τόσο πολύ;", κι εγώ της απαντάω: "Όχι, δεν νομίζω ότι πρέπει να βρίζει κανείς για να είναι καλλιτέχνης".
Με χαροποιεί το γεγονός ότι ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει
να επιστρέφω στον δρόμο του Χριστού. Νομίζω πως ήταν μια μεγάλη στιγμή για
εκείνον. Είδε τον άσωτο γιο του που είχε παραστρατίσει να επανέρχεται στον ίσιο
δρόμο. Αφού έλυσα το πρόβλημά μου με το αλκοόλ, η γυναίκα μου κι εγώ σκεφτήκαμε
καλά τι θεωρούμε σημαντικό και επιστρέψαμε στην εκκλησία.
Το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα – δεν είναι πιο σημαντικό από την ψυχή σου, από τα πιστεύω σου. Και είσαι υπόλογος στον Κύριο. Αφότου ξεπέρασα τον αλκοολισμό, ειλικρινά συνειδητοποίησα ότι το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα. Όμως θεωρώ ότι αυτή η αντίληψη υπέβοσκε πάντα στο DNA μου. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι βλάσφημο στις εμφανίσεις μου – αν μη τι άλλο, διακωμωδούσα τον Σατανά. Και δεν νομίζω ότι ενοχλήθηκε ο Κύριος επειδή διακωμώδησα τον Σατανά».
Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου
Η Γκράχαμ είναι η αρχισυντάκτρια της στήλης βιβλίου του βρετανικό
περιοδικό δρόμου The Big Issue. Από το 2007 έχει ξεκινήσει την στήλη «Letter to my younger self» (Γράμμα στον νεότερο
εαυτό μου), μια σειρά συνεντεύξεων διασήμων. Από αυτή τη στήλη γεννήθηκε και το
συγκεκριμένο βιβλίο, στο οποίο 80 παγκοσμίως αναγνωρισμένοι, επιτυχημένοι και
εξόχως ενδιαφέροντες άνθρωποι που ξεχώρισαν στον πολιτισμό, τις τέχνες, την
πολιτική, τον αθλητισμό και τις επιχειρήσεις γράφουν ένα γράμμα στον νεότερο
εαυτό τους, στο παιδί που τότε ξεκινούσε τη ζωή του και έψαχνε να βρει τον δικό
του δρόμο. Τι θα το συμβούλευαν; Θα ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι; Θα άλλαζαν
συνήθειες, συντρόφους, επιλογές και
συνοδοιπόρους ή μήπως θα ήθελαν να διαγράψουν κάποια κεφάλαια της
ιστορίας τους; Τι έμαθαν, τελικά, από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες τους;
Μεταξύ άλλων, ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ αποκαλύπτει τις πηγές της
έμπνευσής του, ο Μο Φάρα τη σημασία της ήττας, η Αριάννα Χάφινγκτον την αξία
των κινήτρων, ο Τζέιμι Όλιβερ τη σπουδαιότητα του ενστίκτου και όλοι
ανεξαιρέτως καταθέτουν τα δικά τους βιώματα και το απόσταγμα σοφίας που τους
χάρισε μία γεμάτη ζωή.
Το The Big Issue είναι ένα βραβευμένο περιοδικό που
προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης σε ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας,
δίνοντάς τους μερίδιο από τα κέρδη των πωλήσεων. Από την ίδρυσή του, το 1991,
μέχρι σήμερα, το περιοδικό έχει πουλήσει πάνω από 200 εκατομμύρια αντίτυπα.
