Money can't buy life...

Μια μέρα σαν σήμερα ο Μπομπ Μάρλεϊ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 36 ετών.  Πώς από έναν τραυματισμό στο ποδόσφαιρο έμαθε ότι έχει καρκίνο. Η μάχη με την ασθένεια και το τέλος

Το ποδόσφαιρο ήταν η δεύτερη μεγάλη αγάπη του Μπομπ Μάρλεϊ. "Αγαπώ τη μουσική πάνω από το ποδόσφαιρο. Αν αγαπήσω περισσότερο το ποδόσφαιρο ίσως αποδειχθεί επικίνδυνο γιατί είναι ένα άθλημα που γίνεται πολύ βίαιο. Εγώ τραγουδώ για την ειρήνη, την αγάπη και όλα αυτά και όμως στο ποδόσφαιρο αν κάποιος σου κάνει ένα σκληρό τάκλιν σου φέρνει συναισθήματα πολέμου" έλεγε χαμογελώντας.

Του άρεσε να παίζει στο κέντρο, να τρέχει ασταμάτητα και να βάζει τα πόδια του στη "φωτιά". Δεν δίσταζε να μπει σε δυνατές διεκδικήσεις και να κάνει τάκλιν. "Δεν μπορούσες να του πάρεις με τίποτα την μπάλα. Ήταν πολύ αθλητικός και πολύ ανταγωνιστικός. Μπορούσε να τρέχει για μέρες. Όταν έκανε τάκλιν το έκανε με δύναμη, το ίδιο και όταν σούταρε. Αν έπαιζε στην άμυνα θα έκανε πολλά πέναλτι. Ρίσκαρε και ήθελε πάντα να σκοράρει. Αν δεν είχε γίνει μουσικός θα έπαιζε επαγγελματικά ποδόσφαιρο." θυμάται ο φίλος και συνεργάτης του, Νέβιλ Γκάρικ.

Έπαιζε σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν, όπου και αν βρισκόταν.

Ο τραυματισμός στο δάχτυλο

Το 1977 ο Μάρλεϊ στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του "Exodus" δίνει συναυλίες στο Παρίσι. Γάλλοι δημοσιογράφοι προσκαλούν τα μέλη της μπάντας σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το γήπεδο είναι δίπλα στο ξενοδοχείο που μένουν. "Ο Μπομπ δεν είχε κατάλληλα παπούτσια αλλά παρ' όλα αυτά έπαιξε. Ένας τύπος του έκανε τάκλιν. Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού σχεδόν είχε βγει. Σταμάτησε, μας είπε να συνεχίσουμε και πήγε στο ξενοδοχείο. Εκεί τον είδε ένας γιατρός που έβγαλε το νύχι και έδεσε το δάχτυλο" θυμάται ο Γκάρικ και συνεχίζει:

"Είχε μια μελανιά στο δάχτυλο που είχε τραυματιστεί. Στο κέντρο του περίπου. Δεν παραπονιόταν ποτέ γι' αυτό. Συνέχισε την περιοδεία κανονικά. Αν κοιτάξετε φωτογραφίες από τις συναυλίες θα δείτε ότι φοράει πολλές φορές σανδάλια. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι το δάχτυλο του αιμορραγούσε συχνά. Το αίμα δεν στέγνωνε γρήγορα. Ήταν σαν να μην επουλωνόταν. Τελειώσαμε την περιοδεία και γυρίσαμε στην Αμερική. Πήγαμε στο σπίτι της μητέρας του στο Ντέλεγουερ. Μιλούσαμε για το πώς θα μεταφέρουμε την περιοδεία στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αγγλία και επισκέφθηκε έναν γιατρό να δει τι συμβαίνει με το δάχτυλο. Εκεί για πρώτη φορά του είπαν ότι θεωρούν ότι είναι καρκίνος".

Κακοήθες μελάνωμα

Ήταν Ιούλιος του 1977 όταν ο Μάρλεϊ ενημερώθηκε ότι η οριστική διάγνωση ήταν "κακοήθες μελάνωμα". Ο τραυματισμός στο ποδόσφαιρο είχε αποκαλύψει την ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης είναι ο ακρωτηριασμός του δαχτύλου. Αρνήθηκε για θρησκευτικούς και "πρακτικούς" λόγους. Τόνιζε ότι στους Ρασταφάρι απαγορεύεται ο ακρωτηριασμός ενώ από την άλλη φοβόταν ότι με κομμένο δάχτυλο δεν θα μπορούσε να χορεύει επί σκηνής. Μια γιατρός στο Μαϊάμι του πρότεινε να κόψουν ένα κομμάτι από το δάχτυλο και να το καλύψουν με δέρμα από άλλο κομμάτι του σώματος του. Το δέχθηκε και θεώρησε ότι το πρόβλημα είχε λυθεί.

"Το είχαμε ξεχάσει πλέον. Το δάχτυλο είχε επουλωθεί και νομίζω ότι τα Χριστούγεννα του 1977 παίζαμε και πάλι μπάλα" λέει ο Γκάρικ. Το 1980 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Uprising" και ακολούθησε μια θριαμβευτική περιοδεία στην Ευρώπη.

Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς επέστρεψε στις ΗΠΑ. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1980 ο Μάρλεϊ είχε βγει για τρέξιμο στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Λιποθυμά και τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Οι εξετάσεις δείχνουν μετάσταση του καρκίνου στο εγκέφαλο. Δύο μέρες μετά ο Τζαμαϊκανός θα δώσει την τελευταία του συναυλία. Θα παίξει στο θέατρο Στάνλεϊ, στο Πίτσμπέργκ της Πενσυλβάνια.

Το τέλος

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο καρκίνος κάνει πολλαπλές μεταστάσεις. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του στρέφεται προς τον Χριστιανισμό, μετά και από παρότρυνση της μητέρας του. Βρίσκεται στις ΗΠΑ όταν στις 4 Νοεμβρίου 1980, βαφτίζεται στην Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία και παίρνει το όνομα Μπερχανέ Σελασιέ (Berhane Selassie, που σημαίνει Φως της Τριάδας).

Λίγες μέρες μετά μεταφέρεται σε κλινική στη Γερμανία και ακολουθεί μια εναλλακτική θεραπεία με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα κερδίσει κάποιο χρόνο. Η θεραπεία δεν είναι αποτελεσματική και ο καρκίνος "καλπάζει". Μετά από περίπου οκτώ μήνες στη γερμανική κλινική αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κατά τη διάρκεια της πτήσης όμως η υγεία του παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση. Όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Μαϊάμι, ο Μάρλεϊ μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο Cedars of Lebanon.

Χάνει την άνιση μάχη στις 11 Μαΐου 1981 σε ηλικία μόλις 36 ετών. Τα τελευταία του λόγια απευθύνονται στον γιο του, Ζίγκι. "Money can't buy life." (Τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν ζωή), του λέει και κλείνει τα μάτια.